ไต่ขึ้นสูงด้านขวามือเทือกเขาสูงชันเริ่มปรากฏให้เห็น "นั่นไงดอย หลวงเชียงดาว" นพดลเริ่มมองหามุมถ่ายภาพ แต่แนวต้นไม้ก็ทำ ให้เราเห็นดอยสูงทะมึนนั้นไม่ชัดเจนเท่าไหร่

ทางลัดเลาะลงหุบ หมู่บานปางโฮ่ง อยู่ทางด้านซ้าย บ้านฝาไม้ มี จานดาวเทียมสีดำอยู่บนหลังคา "หมู่บ้านนี้เขาใช้ไฟฟ้าจากเครื่อง ปั่นพลังน้ำ" แม่ชีซึ่งนั่งปักผ้าอยู่ในศาลาข้างทางของบ้านปางฮ่าง ซึ่งอยู่เลย หมู่บ้านปางโฮ่งมาสัก 1 กิโลเมตรบอก "ทางนี้ไปหน่วยฯ ต้นน้ำ แม่ตะมานได้ค่ะ แต่อีกไกลนะ ปกติเขาไม่มาเส้นนี้กันหรอก เขาจะ ใช้เส้นทางที่แยกบ้านแก่งปันเต้า ทางจะง่ายกว่านี้ ทางนี้ขึ้นดอย ชันกว่า" แม่ชีให้ข้อมูลเพิ่มเติม

จากบ้านปางฮ่างทางขึ้นชันกว่า 45 องศา ผมเลื่อนคันบังคับของ ชุดเกียร์ขับเคลื่อนล้อหน้ามาที่ low ดึงเกียร์มาที่เกียร์สอง ปล่อย คลัช แตะคันเร่งเบาๆ ปล่อยรถเคลื่อนขึ้นเนินสูงอัน มีร่องลึกๆ นั้นอย่างช้าๆ

"เวลาเดินขึ้นดอยชันๆ พี่ใหญ่ต้องค่อยๆก้าวเท้าไปช้าๆ และอย่า มองข้างบน เดี๋ยวมันจะท้อ" ผมนึกถึงจะปุ๊ เพื่อนผู้เฒ่าชาวมูเซอ ซึ่งจะบอกกับผมเช่นนี้เสมอเวลาที่เราเดินขึ้นดอยด้วยกัน

นั่งอยู่หลังพวงมาลัย เครื่องยนต์คำราม ผมสัมผัสได้กับพลังอัน เหลือเฟือของพาหนะ การเดินทางคงใช้เวลาน้อยลงเมื่อมีพาหนะ อันเหมาะสม ผมไม่ได้กำลังเดินด้วยสองเท้า แต่ก็เชื่อว่าการไต่ขึ้น ดอยชันๆ อย่างช้าๆ ด้วยวิธีอันเหมาะสมเต็มสมรรถนะของรถ เป็นเรื่องจำเป็นสำหรับการเดินทางเพื่อให้ถึงจุดหมาย

ผ่านมานานพอสมควรผมจึงเริ่มเข้าใจความหมายในคำพูด ของ เพื่อนผู้เฒ่าชาวมูเซอ