2…
'หน่วยจัดการต้นน้ำแม่ตะมาน'

ตัวเลขกิโลเมตรบนหน้าปัดที่ผมตั้งไว้ที่ศูนย์ จากแยกบ้านแม่นะขึ้นที่ ตัวเลข 20 เมื่อเราผ่านดงสนสองใบที่ขนาบสองข้างทาง พื้นผิว เส้นทางเป็นดินที่ไม่มีร่องลึกๆ

เราทิ้งทางแยกไปหน่วยพิทักษ์ป่าห้วยกอก หรือหน่วยฯ เด่นหญ้าขัด อันจะเป็นจุดเริ่มต้นของการเดินเท้าสู่ยอดดอยหลวงเชียงดาว ไว้เบื้องหลัง ผ่านทางแยกไปหมู่บ้านและโรงเรียนบ้านสันป่าเกี๊ยะ ด้านขวามือเข้าสู่บริเวณหน่วยจัดการต้นน้ำแม่ตะมาน ผมดับเครื่อง สายลมพัดผ่านยอดสนดังหวีดหวิว

"หัวหน้าอยู่ไหมครับ" ผมนั่งลงถามหญิงชราซึ่งดูจากเสื้อผ้าที่ใส่ คงเป็นชาวม้งที่กำลังนั่งถอนหญ้า เธอส่ายหน้าเด็กน้อยใส่เสื้อยืดสี เหลืองมอๆ แก้มแดงปลั่งถอยห่างเข้าไปเกาะแขนหญิงชราไว้ "ผู้ ช่วยฯ ล่ะครับ"

"เพิ่งปิ๊กบ้านเมื่อเช้า อยู่แต่ไอ้อั้ว" เธอพูดต่อพลางชี้มือไปยังที่ตั้ง สำนักงาน ผมเดินไปที่ประตูกระจก ริมประตูมีเทอร์โมมิเตอร์ อุณห-ภูมิอยู่ที่ 14 องศาเซลเซียส

อั้ว ที่หญิงชราพูดถึงคงหมายถึงคำว่า อ้วน เพราะผู้ชายที่ลุกขึ้น จากกองผ้าห่มมีรูปร่างใหญ่โต น้ำหนักคงไม่ต่ำกว่าข้าวสาร 1 กระ สอบ เขาต้อนรับผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและน้ำเสียงแสดงความยินดี เขาทราบการเดินทางมาของเราแล้ว

ด้านหลังสำนักงานเป็นเฉลียงไม้กว้าง เบื้องหน้าเป็นแนวเขาซับซ้อน "ตรงนี้เป็น ที่ดูดวงอาทิตย์ตกสวยมากครับ และต้นไม้ข้างหน้าที่ไม่ มีใบเลยมีแต่กิ่งโล้นๆ นี่ คือต้นซากุระ หรือพญาเสือโคร่งทั้งนั้น เขา จะออกดอกราวๆ กลางเดือนธันวาคมไปจนถึงปีใหม่ครับ"

"แถวนี้มีที่โล่งๆ ที่มองเห็นดอยหลวงชัดๆไหมครับ" ผมถาม "มี ครับ ขึ้นดอยไปซัก 500 เมตร เป็นสถานีวิจัยเกษตรที่สูง ที่นั่นมอง เห็นดอยหลวงชัดมาก" อ้วนแนะนำ ผมพยักหน้าชวนช่างภาพ "ไปดู หน่อยเถอะ"

เส้นทางที่ผ่านมาเราเห็นดอยหลวงเชียงดาวมาตลอด ยอดดอยสูง เป็นลำดับสามของประเทศ เมื่อมองจากอีกเทือกเขาหนึ่งจะเป็นเช่น ไร นี้คงเป็นเหตุผลหนึ่งซึ่งทำให้เราไม่หยุดอยู่เพียงที่หน่วยฯ ต้นน้ำ แม่ตะมาน ทางขึ้นชันและร่องลึกจนกระทั่งผมต้องเลื่อนคันบังคับ มาที่ low อีกครั้ง