ขบวนม้าควบเรียงแถวกันไปจนถึงเชิงเขาอีกลูกหนึ่ง
แล้วค่อยๆทยอยขึ้นไป เราแยกทางกันชั่วคราวตรงนี้ รถจี๊ปแล่นอ้อมเขาไปอีกด้านแล้วจอดรอ
เราเข้ามาอยู่ในหุบเขาเล็กๆ แดดส่องพ้นเมฆลงมาอาบทิวเขาเป็นหย่อมๆ
ทำให้สีเขียวของเขาเข้มบ้าง จางบ้าง ไม่เท่ากัน พื้นที่ในหุบคือไร่สับปะรดซึ่งโผล่ใบพ้นดินขึ้นมาปกคลุมพื้นที่ดูเขียวสว่างไปทั้งหุบ
ขบวนม้าลงมาหยุดพักตรงเชิงเขาที่มีลมเย็นพัดพาให้ชื่นใจ
สักพักก็เดินทางย้อนกลับไปลงเชิงเขาอีกด้านเพื่อกลับบ้าน ขากลับนี้
จังหวะควบของฝูงม้าเร็วกว่าเดิม มีคนบอกว่าเมื่อถึงเวลากลับบ้านพวกมันจะวิ่งห้อกันเลยทีเดียว
'บ้าน' มีความหมายต่อม้าไม่ต่างจากคน แม้หัวใจจะรักอิสระและพึงใจกับการรอนแรมไปไหนต่อไหน
แต่เมื่อถึงเวลาหนึ่ง ทั้งม้าทั้งคนก็ต้องกลับบ้าน
...เพื่อพักพิงและฝันถึงการเดินทางครั้งต่อไป
ขอขอบคุณ
คุณชัยคีรี คุณชัยนรินทร์ คุณชัญญา คุณอารี่ ศรีเฟื่องฟุ้ง คุณอุบลรัตน์
พชรวรรณ คุณเจตน์ โสภิษฐ์พงศธร และเจ้าหน้าที่ เดอะฮอร์สชู
พอยท์ รีสอร์ท แอนด์ คันทรีคลับ ทุกคน สำหรับการอำนวยความสะดวกอย่างเต็มที่ในการจัดทำสารคดีครั้งนี้
<previous
/ next >
|
