ฉันเริ่มฝันถึงการเดินทางไปในท้องทุ่งกว้างเมื่อนั่งอยู่บนหลังของ
กลางดง
ม้าสายพันธุ์ ควาร์เตอร์ฮอร์ส-โธโรเบรด (Quarter
Horse-Thoroughbred) ซึ่งเป็นม้าตัวแรกในชีวิตที่ได้สัมผัสอย่างใกล้ชิด
และยังจดจำอารมณ์ตื่นเต้นปนกล้าๆกลัวๆในวันนั้นได้ดี ทุกครั้งที่ตัวโยกขึ้นลงตามจังหวะการวิ่งเหยาะของกลางดง
ฉันจะท่องในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า 'ไม่ตก...ไม่ตก' มือก็จับสายบังเหียนเสียแน่น
ขาทั้งคู่แนบชิดลำตัวกลางดงจนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกัน แต่อีกใจหนึ่งกลับอยากกระทุ้งสีข้างกลางดงให้มันห้อตะบึงสุดฝีเท้า
เพราะความกลัวมีมากกว่าความกล้า ฉันจึงรอดปลอดภัยและประทับใจการขี่ม้ามานับแต่นั้น
แม้จะเป็นการขึ้นหลังอานอย่างไม่รู้อะไรมาก่อนเลยกระทั่งการจับสายบังเหียน
แต่ความที่กลางดงเชื่องและสุขุมด้วยวัยเกือบ 20 ปี มันจึงไม่ออกอาการลองดีคนขี่อย่างม้าหนุ่มๆ
กลางดงพาฉันวิ่งเหยาะไปมาในแปลงซึ่งล้อมรั้วขาว วิ่งไป-กลับมา วิ่งไป-กลับมา...อยู่เช่นนี้ตลอดบ่ายแก่ในฟาร์มโชคชัย
พอเข้าวันที่ 3 ฉันก็เริ่มมองเลยออกไปยังทุ่งกว้างเชิงเขา แล้ววาดฝันว่าวันหนึ่งขอบเขตรั้วจะไม่มีความหมายอีกต่อไป
<previous
/ next >
|