ถนนเงียบเสียจนผมต้องจอดรถและลงเดินไปตามถนนด้วยความเกรง
ใจ ป้ายถนนด้านขวามือเขียนว่าซอย ๑๔ ใต้เพิงเล็กๆ มีควันจากกอง
ไฟลอยโขมง ป้าเชื้อ กับ ป้าแต้ง สองพี่น้องกำลังช่วยกันเผาข้าวหลาม

"เผาไปขายไปแหละหลานเอ้ย เริ่มตั้งแต่ ๘ โมง พอ ๑๑ โมงก็เลิก ร้อนด้วย
พักดีกว่า" ป้าเชื้อผู้พี่คุย ขณะป้าแต้งผู้น้องสาละวนอยู่กับการถากเปลือกไม้ไผ่

"ป้าขายมา ๕๐ กว่าปีแล้ว ขายตั้งแต่กระบอกละ ๑ สตางค์ ตอนนี้กระบอกใหญ่
นี่ ๒๕ บาท" กระบอกข้าวหลามของป้าเชื้อยาวประมาณ ๑ เมตร ๒๐เซนติเมตร
เป็นเสบียงที่เราเก็บไว้กินได้หลายวัน

ห้องแถวบางห้องเปิดประตูไว้แง้ม ๆ เมื่อมองเข้าไปผมเห็นเพียงคนแก่ เกือบ
ทุกห้องมีสภาพเช่นนี้ เชียงคานไม่เพียงแต่นิ่งสงบ แต่ดูราวกับว่าเมืองนี้
จะเป็นแหล่งพักสำหรับผู้เฒ่าผู้นั่งครุ่นคิดถึงช่วงเวลาที่ผ่านมาหรือบางทีก็
อาจเหมาะกับใครหลายคนที่จะถือหนังสือเล่มโปรดติดมือนั่งในห้องพักเฝ้า
มองสายน้ำสลับกับนั่งอ่านหนังสือ

เป็นเรื่องจำเป็นที่ต้องออกเดินทางเสียก่อนจึงจะหยุดอยู่กับที่ได้

"ลูก ๆ ป้าไปอยู่ในจังหวัดกันหมด ก็เหมือนกับเด็กแถวนี้นั่นแหละ เห็นแต่คนแก่ๆ
ใช่ไหมล่ะ" ป้าเชื้อหยีตาเอียงหน้าหลบควันไฟ

"คนแก่ๆ แถวนี้ไม่ลำบากหรอก ถึงเดือนลูกเขาก็ส่งเงินมาให้ แต่ก็อยากเห็นหน้า
ลูกมากกว่า"

ควันไฟจางลงนานแล้ว แต่นัยน์ตาของป้าเชื้อยังมีหยาดน้ำใสๆ

< ย้อนกลับ/หน้าถัดไป >