"วู้ก...วู้ก...วู้ก...วู้..."

เสียงเจ้าชะนีหลายคู่ร้องโหนหวนขานรับกันน่าขนลุก ก้องสะท้อนไปมา ระหว่างเทือกเขาหินปูนสูงตระหง่านโอบขนาบรอบด้านซึ่งถูกห่มคลุมไว้ด้วยไอหมอกเหนือป่าดงดิบรกทึบ เทือกเขาหินปูนยาวเหยียดกำลังถูกปลุกขึ้นจากการหลับใหล ในราตรีอันยาวนาน ยอดเขาแหลมสูงๆ ต่ำๆ พุ่งสูงชันแลแปลก ตาเริ่มเผยตัวขึ้นอีกครั้ง เงาของมันสะท้อนไหวอยู่บนผิวน้ำราวกับขุนเขายิ่งใหญ่อีกลูกที่ล้อรับกันอย่างเหมาะเจาะ แดดยังไม่พ้นเหลี่ยมเขาดี ผมเดินออกจากบ้านเรือนแพไม้ไผ่กลางน้ำ บริหารแข้งขาและมือไม้ยืดเส้นยืดสาย แล้วจัดแจงสวมชูชีพตัวเก่ง

จัดสัมภาระใส่ถุงกันน้ำผูกแน่นยังท้ายเรือหลังจากปลดเชือกที่ผูกหัวเรือไว้กับหลักไม้แล้วก็เป็นช่วงเวลาของผมอย่างแท้จริง เพราะเป็นเวลาที่มีแต่ความอิสระ ระหว่างตัวผม เรือ และกลิ่นอายของธรรมชาติรอบกาย ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่การพายคายักกลายมาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของผม และวันนี้ก็แทบไม่อยากเชื่อเลยว่าจะได้มีโอกาสมาสัมผัสท้องน้ำกว้างแห่งเขื่อนรัชชประภา อุทยานแห่งชาติเขาสก จังหวัดสุราษฎร์ธานี ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นป่าดงดิบอันอุดมสมบูรณ์ จะมีใครเชื่อไหมว่าผมกำลังพายเรืออยู่เหนือป่าดิบ ณ ที่นี้แท้จริงมีตำนาน ลองลงเรือตามผมไปกันเถอะครับ...
--->